1.5.06

Σικάγο, Πρωτομαγιά του 1886

[Το (μακροσκελές) αυτό κείμενο βασίζεται σε λήμματα της Wikipedia, σε δική μου μετάφραση και ελεύθερη προσαρμογή.]



Την 1η Μαΐου του 1886, τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο οργάνωσαν απεργία με αίτημα τη μείωση των καθημερινών ωρών εργασίας από δέκα ή δώδεκα (ανάλογα με την περίπτωση) σε οκτώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ας πάμε πρώτα λίγο πίσω στο χρόνο.

Το αίτημα για το οκτάωρο έχει τις ρίζες του στην Αγγλία – την πρώτη χώρα που γνώρισε τη βιομηχανική επανάσταση. Εκείνη την πρώτη περίοδο της ανάπτυξης της βιομηχανίας (18ος αιώνας), οι συνθήκες ήταν άθλιες. Η παιδική εργασία ήταν πολύ συχνό φαινόμενο (όπως τώρα στην Ασία), και οι καθημερινές ώρες εργασίας έφταναν μέχρι και τις 16, επί έξι μέρες την εβδομάδα.

Ο άνθρωπος που πρόβαλε οργανωμένα το αίτημα για οκτάωρο (που ως τότε ακουγόταν μόνο σποραδικά και μεμονωμένα) ήταν ο Ρόμπερτ Όουεν, ουαλός σοσιαλιστής (ουτοπιστής) που θεωρείται, μεταξύ άλλων, πατέρας του συνεταιριστικού κινήματος. Ο Όουεν πρόβαλε ήδη από το 1810 το αίτημα για δεκάωρη εργασία, και από το 1817 το αίτημα για οκτάωρο, με το σλόγκαν «οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες αναψυχή, οκτώ ώρες ανάπαυση». Το αίτημα, βέβαια, άργησε κάπως να τελεσφορήσει: Οι γυναίκες και τα παιδιά κέρδισαν το δεκάωρο στην Αγγλία μόλις το 1847, και οι γάλλοι εργάτες κατάφεραν να κερδίσουν το δωδεκάωρο μετά από επανάσταση το 1848.

Στην Αμερική, που μας ενδιαφέρει εδώ (λόγω Σικάγο), το αίτημα για μείωση των ωρών εργασίας ξεκίνησε μάλλον από τους ξυλουργούς της Φιλαδέλφεια, οι οποίοι κατέβηκαν σε απεργία το 1791 ζητώντας δεκάωρη εργασία. Το αίτημα αυτό γενικεύτηκε σιγά-σιγά. Το 1835, έγινε γενική απεργία στη Φιλαδέλφεια, με επικεφαλής τους ανθρακωρύχους. Το πανό τους έγραφε: «Από τις 6 ως τις 6, δέκα ώρες δουλειά και δυο για τα γεύματα». Από το 1836 άρχισαν να κυκλοφορούν εργατικά φυλλάδια με το αίτημα για οκτάωρο. Οι ξυλουργοί των πλοίων στη Βοστόνη, παρόλο που δεν είχαν συνδικάτο, πέτυχαν το οκτάωρο το 1842.

Το 1864, το οκτάωρο είχε γίνει κεντρικό αίτημα των συνδικάτων του Σικάγο. Το νομοθετικό σώμα του Ιλινόι πέρασε στις αρχές του 1867 ένα νόμο με τον οποίο θέσπιζε το οκτάωρο, αλλά είχε τόσα «παραθυράκια» που αποδείχτηκε τελικά αναποτελεσματικός. Την 1η Μαΐου του 1867 έγινε γενική απεργία στην πόλη, που κράτησε μια ολόκληρη εβδομάδα. Το 1868, το Κονγκρέσο ψήφισε το οκτάωρο για τους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους, αλλά κι αυτός ο νόμος στην ουσία έμεινε στα χαρτιά.

Τη δεκαετία του 1870, το οκτάωρο έγινε κεντρικό αίτημα για όλους τους αναρχικούς και σοσιαλιστές συνδικαλιστές, και διαδόθηκε σε όλες τις ΗΠΑ με συγκεντρώσεις και πορείες. Το 1872, στη Νέα Υόρκη, εκατό χιλιάδες εργάτες έκαναν απεργία και το πέτυχαν. Το ίδιο και στον Καναδά.

Στο συνέδριο που έκανε το 1884 στο Σικάγο, η Ομοσπονδία Αναγνωρισμένων Επαγγελματικών και Εργατικών Συνδικάτων πήρε την απόφαση ότι «από την 1η Μαΐου του 1886 και στο εξής, η νόμιμη εργάσιμη ημέρα θα περιλαμβάνει οκτώ ώρες εργασίας».

Την 1η Μαΐου του 1886, λοιπόν, τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο ξεκίνησαν την απεργία τους. Μετά από δυο μέρες, οι απεργοί συγκεντρώθηκαν κοντά στο εργοστάσιο McCormick. Ξέσπασαν ταραχές, και η αστυνομία του Σικάγο επιτέθηκε στους απεργούς. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον δυο άνθρωποι νεκροί, αρκετοί τραυματίες, και μια πόλη γεμάτη εξοργισμένους εργάτες. Οι αναρχικοί μοίρασαν φυλλάδια με τα οποία καλούσαν τους πάντες σε συγκέντρωση στην πλατεία Haymarket, που τότε αποτελούσε πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο. Τα φυλλάδια έλεγαν ότι η αστυνομία είχε σκοτώσει τους απεργούς για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, και παρότρυνε τους εργάτες να πάρουν εκδίκηση.

Η συγκέντρωση, πάντως, ξεκίνησε ειρηνικά, κάτω από ψιλόβροχο, το απόγευμα της 4ης Μαΐου. Ο επικεφαλής των αναρχικών, August Spies, μίλησε σε ένα πλήθος κάπου 6.000 ανθρώπων. Απ’ ό,τι φαίνεται, τους είπε πως δεν ήταν εκεί για να υποδαυλίσει κανενός είδους ταραχές. Στο μεταξύ, μια μεγάλη αστυνομική δύναμη ήταν εκεί κοντά και παρακολουθούσε τη συγκέντρωση. Το πλήθος ήταν τόσο ήρεμο που ο δήμαρχος της πόλης, που είχε περάσει από εκεί για να δει τι γινόταν, έφυγε ήσυχος για το σπίτι του. Λίγη ώρα μετά, ο επικεφαλής της αστυνομίας ζήτησε να διαλυθεί η συγκέντρωση, και οι αστυνομικοί άρχισαν να βαδίζουν παρατεταγμένοι προς το πλήθος. Κάποιος πέταξε μια βόμβα με αναμμένο φιτίλι, και η έκρηξη σκότωσε έναν αστυνομικό (και τραυμάτισε άλλους επτά, οι οποίοι αργότερα υπέκυψαν στα τραύματά τους). Η αστυνομία άνοιξε πυρ, σκοτώνοντας έντεκα ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες. Συνελήφθησαν πάνω από εκατό άτομα, και οκτώ από τους πιο επιφανείς αναρχοσυνδικαλιστές παραπέμφθηκαν σε δίκη.

Στη δίκη, η πολιτική αγωγή δεν παρουσίασε κανένα στοιχείο που να συνδέει τους κατηγορούμενους με τη βόμβα. Το μόνο επιχείρημα που είχε ήταν ότι αυτός που την πέταξε είχε, λέει, υποκινηθεί από τους διοργανωτές, κι έτσι ήταν κι εκείνοι εξίσου υπεύθυνοι. Οι ένορκοι δέχτηκαν την ενοχή και των οκτώ. Στους επτά επιβλήθηκε θανατική ποινή. Η απόφαση δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις και διαδηλώσεις. Ο κυβερνήτης της πολιτείας μετέτρεψε τις ποινές δύο κατηγορουμένων σε ισόβια, κι ένας από τους υπόλοιπους αυτοκτόνησε στο κελί του την παραμονή της εκτέλεσης.

Στις 11 Νοεμβρίου 1887, ο August Spies, ο Albert Parsons, ο Adolph Fischer και ο George Engel, όλοι αναρχικοί, απαγχονίστηκαν δημόσια. Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι, καθώς περπατούσαν προς τα ικριώματα, τραγουδούσαν τη Μασσαλιώτιδα, που τότε ήταν ο ύμνος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. Οι συγγενείς τους, που είχαν πάει για να συμπαρασταθούν, συνελήφθησαν και υπέστησαν σωματικό έλεγχο. Τις τελευταίες στιγμές, λένε πως ο Spies φώναξε: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε σήμερα». Οι καταδικασμένοι δεν πέθαναν αμέσως, αλλά ο θάνατός τους ήταν αργός και βασανιστικός, και οι θεατές έφυγαν εμφανώς ταραγμένοι.

Το τραγικό είναι ότι, στις 26 Ιουνίου 1893, ο κυβερνήτης του Ιλινόι έδωσε χάρη στους 3 που ήταν στη φυλακή, γιατί αποδείχτηκε πως, τελικά, ήταν και οι οκτώ αθώοι. Η δήλωσή του έλεγε πως οι απαγχονισμένοι ήταν «θύματα της υστερίας, ενός στημένου σώματος ενόρκων και ενός μεροληπτικού δικαστή». Περιττό να πούμε ότι η πολιτική του καριέρα τελείωσε εκείνη τη μέρα.

Οι αγώνες συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα το 1898 να κερδίσουν το οκτάωρο οι εργάτες των ορυχείων, και το 1900 οι οικοδόμοι. Ακολούθησαν κι άλλες ενώσεις, και τελικά το οκτάωρο θεσπίστηκε επίσημα στην Αμερική το 1938.

Στην Ελλάδα, η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έγινε το 1892. Περισσότερα θα βρείτε στο σχετικό λήμμα της Βικιπαίδειας.

Εκείνη την απεργία του Σικάγο είναι που «γιορτάζουμε» την εργατική πρωτομαγιά, και τον άδικο θάνατο πέντε αναρχοσυνδικαλιστών μετά από μια δίκη-παρωδία. Και είναι καλό να θυμόμαστε, πού και πού, ότι πράγματα που σήμερα θεωρούμε δεδομένα δεν ήταν καθόλου δεδομένα στο (όχι και τόσο μακρινό) παρελθόν. Και δεν είναι δεδομένα ούτε σήμερα, και πολύ περισσότερο αύριο. Για μιλήστε για οκτάωρο στους περισσότερους ιδιωτικούς υπαλλήλους, και παρατηρήστε την αντίδρασή τους: προσέξτε ιδιαίτερα το πικρό χαμόγελο και το θλιμμένο βλέμμα. Γυρνάμε σιγά-σιγά προς τα πίσω, με άλλοθι την ανταγωνιστικότητα.

Το οκτάωρο φεύγει, το δεκάωρο έρχεται.

Καλό μεσαίωνα…

33 comments:

mickey said...

Θα μπορούσα να γράψω σεντονάρες για το θέμα, καθώς οι εργασιακές συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές και πολύ διαφοροποιημένες από κράτος σε κράτος σήμερα (και υποτίθεται πως είμαστε και "παγκοσμιοποιημένοι").

Να μην πω για διαφορές μισθών για ίδια εργασία, ελαστικές σχέσεις, τηλεργασία (και γιατί δεν περπατά στην Ελλάδα), το γνωστό ανέκδοτο του Δημοσίου Υπαλλήλου και το ...λιγότερο γνωστό της παραγωγικότητας και αξιοκρατικής ανταμοιβής του ...Ιδιωτικού.

Και να ρίξω και τις επιπτώσεις της μαζικής εφαρμογής της τεχνολογίας και τι θα δουν τα μάτια μας στα επόμενα χρόνια (καλά ή κακά).

Σταματώ εδώ (να κάνω και τον σεφτέ μου) και ίσως επανέλθω...

Π said...

"...λένε πως ο Spies φώναξε: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε σήμερα»."



Xρόνους πολλούς μετά την Aμαρτία που την είπανε Aρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Kαι των αρχαίων Kυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Xτίσις, θα φρίξει. Tαραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.

(Oδυσσέας Eλύτης, Tο Άξιον Eστί)

Anonymous said...

Cyrusgeo, einai toso dyskolo na sxoliaseis ena tetoio keimeno (exontas vasikes koinonikes avaisthisies) xoris o logos sou na einai potismenos stin thlipsi... Isos ayti i endoteri thlipsi gia ton epairxomeno mesaiona einai pou kanei ton logo tou Elyti toso tairiasto...

Ayti tin pikra tou idiotikou ypallilou pou perigrafeis, tin synanto systimatika mprosta mou: Milame pleon gia 15oro ergasias... Douleia sto grafeio, yperories pou katagrafontai sto syneidito ton ergazomenon os DEDOMENES kai aney apodoxon, kai... douleia sto spiti, anamesa sto fagito & tin toualeta, kai pano sto krevati prin ton ypno... enoiote de (opos mou exoun exomologithei poloi) i ergasia synexizete anxotika kai mesa ston ypno tous...

H xeiroteri ypodoulosi einai ayti pou den faneronete apo metallika desma...

Mirandolina said...

Η Βικιπέντια, η αγγλική έκδοση, δεν λέει ότι οι έξι χιλιάδες συγκεντρωμένοι ήταν αναρχικοί ή φιλοαναρχικοί; ότι όλοι οι άνθρωποι που συνελήφθησαν από τις αρχές ("οι οκτώ συνδικαλιστές", ντε) μετά τα γεγονότα του Χέιμαρκετ ήταν αναρχικοί; ότι ο ένας που αυτοκτόνησε κι οι τέσσερις που κρεμάστηκαν ήταν όλοι αναρχικοί; Ότι ο Όουεν ήταν ουτοπικός; Η βικιπέντια ονομάζει τον Σπάις "επικεφαλής των αναρχικών";

Μάλλον πρέπει ν αλλάξεις εγκυκλοπαίδεια.

Καλή εργατική πρωτομαγιά. Και δικαιοσύνη για τους νεκρούς μας.

cyrus said...
This comment has been removed by a blog administrator.
cyrus said...

@mirandolina: Δεν το κατάλαβα το σχόλιό σου. Θα ήθελες να γίνεις πιο σαφής;

Το κείμενο δεν λέει ότι η συγκέντρωση στο Haymarket οργανώθηκε από αναρχικούς; Ονομάζει τον Spies "anarchist leader". Είναι ανακριβή αυτά; Θα προτιμούσες να έχω βάλει τη λέξη "αναρχικός" σε κάθε παράγραφο;

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω...

cyberdustz said...

Αυτό παρέμεινε στην ιστορία σαν ο θρίαμβος των οραματιστών και η ήτα της «κοινής λογικής». Άραγε οι εκπρόσωποι της κοινής λογικής (πολύ την συγχέουν με τον «ορθό λόγο») εκείνης της όχι και τόσο μακράς εποχής τι να έλεγαν σαν αντεπιχείρημα στο αίτημα για οχτάωρο? Φαντάζομε τα ίδια που λένε και σήμερα. Δεν τα βγάζουμε πέρα, θα κλείσουν τα εργοστάσια και ποιος θα δουλεύει στις φυτείες. Η ίδια η ιστορία τους διέψευσε. Πολλά πράγματα που σήμερα τα θεωρούμε αυτονόητα, δεν ήταν για τους παππούδες μας. Όχι μόνον για αυτούς τους ανθρώπους που τυχόν είχαν άμεσο συμφέρον να παραμείνει η κατάσταση ως είχε, αλλά και για τους ίδιους τους θιγόμενους. Χρειάστηκε να χυθεί το αίμα όχι για να πεισθούν τα αφεντικά, αλλά οι ίδιοι οι εξαθλιωμένοι εργάτες ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο προς κάθε πρόοδο. Την κάθε είδους δουλεία και σκλαβιά την στήριζαν πρωτίστως οι ίδιοι οι δούλοι και σκλάβοι. Τα ίδια εμπόδια αντιμετωπίζουμε και σήμερα.

cyrus said...

@mirandolina (2): Να προσθέσω ότι, εκείνη την εποχή (τέλη του 19ου αιώνα) οι συνδικαλιστές δεν ήταν ούτε Πολυζωγόπουλοι ούτε Κνίτες. Σοσιαλιστές ήταν (ουτοπιστές, όπως πολύ σωστά γράφεις) και αναρχικοί.

Αν θεωρείς ότι κάπου κάνω λάθος, εξήγησέ μου το, για να διορθώσω. Δεν το παίζω Πάπας.

@cyber-dust: Νομίζω πως ούτε η κοινή λογική ούτε ο ορθός λόγος έχουν καμιά σχέση με την "συντήρηση". Αντιθέτως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κοινή λογική ήταν εκείνη που οδήγησε στις τότε επαναστάσεις (αφού δεν ήταν ζωή εκείνη, με δουλειά 12 ή 16 ωρών σε τρισάθλιες συνθήκες), και αυτή είναι που θα οδηγήσει και τώρα σε κάποιου είδους επανάσταση, αφού και σήμερα για τους πολλούς δεν είναι ζωή αυτή -- να ζεις για να δουλεύεις είναι σκέτη σκλαβιά.

Τη σκλαβιά την στήριζαν οι δούλοι γιατί αυτό ήξεραν, αυτό εμπιστεύονταν. Ο συντηρητικός τρόπος σκέψης είναι εξ ορισμού ανορθολογικός -- κατά τη γνώμη μου, πάντα.

mickey said...

Σχετικά με το δράμα που λέγεται Ιδιωτικός Υπάλληλος, να αναφέρω από προσωπική εμπειρία πως μας κρατούσαν ολόκληρα Σαββατοκύριακα "δέσμιους" στα γραφεία της εταιρείας, για να βγάλουμε την προσφορά και να την καταθέσουμε Δευτέρα πρωί. Και οι διακοπές ήταν όχι μόνο απλησίαστο όνειρο, αλλά μάλλον ...ανέκδοτο. Υπήρχαν στελέχη που είχαν "μαζέψει" 3-4 μήνες άδειας από τα προηγούμενα χρόνια!

Όσο για οργάνωση εργασίας και παραγωγικότητα, ας μη σχολιάσω καλύτερα - προς το παρόν τουλάχιστον. Το τι χρήμα πετιέται κυριολεκτικά σε διάφορες μαλ*κίες δεν περιγράφεται. Και φυσικά, όταν μετά δεν πάνε καλά τα οικονομικά της επιχείρησης, η λύση είναι απλή: Περικοπές μισθών και απολύσεις! Τόσο απλά και ...δίκαια ;)

Περαστικός said...

Ναι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι γελάνε με τα αιτήματα και τα συνθήματα των επαγγελματιών συνδικαλιστών σήμερα, έτσι και αλλιώς όλη η δομή του επαγγελματικού ελληνικού συνδικαλισμού σήμερα αφορά ελάχιστες ομάδες ανθρώπων, οι οποίες όμως έχουν πολιτική επιρροή. Οι απόφοιτοι πανεπιστημίων και σχολών σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις βαφτίζονται με τον γκλαμουράτο τίτλο του "στελέχους" (που σημαίνει και κάτι άλλο), μπορεί να βάζουνε και μια γραβάτα, παίρνουνε τρεις και εξήντα και τραβάνε κουπί στη γαλέρα "βαρώντας" δεκάωρα, δωδεκάωρα (ενίοτε και περισσότερο) και εργαζόμενοι σε αργίες χωρίς ούτε ένα ευρώ επιπλέον πληρωμής. Τι έχει γίνει όλη αυτή η αύξηση του πλούτου από τις δεκαετίες του 70 και του 80; Γιατί δεν είχαμε ανάλογη αύξηση του βιοτικού επιπέδου; Σε ποιες τσέπες έχει πάει; Πώς και έχουν αυξήσει σε τέτοια επίπεδα τα κέρδη τους οι τοκογλυφικές τράπεζας; Γιατί σε περιόδους αύξησης των δαπανών τρώνε με δέκα μασέλες μερικοί αλλά σε περιόδους λιτότητας σφίγγουν το ζωνάρι οι ασθενέστεροι;

Ένας θερμός υποστηρικτής της ελεύθερης οικονομίας, αλλά εχθρός της βλακείας, της κομπίνας, της εκμετάλλευσης και του πελατειακού, ξεφτιλισμένου κράτους της σοσιαλ-δεξιάς σοσια-ληστείας.

cyrus said...

Ναι, Περαστικέ. Και κάποιος φίλος μου έλεγε ότι σήμερα, πλέον, περίπου ένα 10% των Ελλήνων ζει από τη δουλειά (και τα χρέη, βεβαίως) του υπόλοιπου 90%. Το "σύστημα" νοσεί...

Dormammu said...

Το τι συμβαίνει σήμερα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι λίγο- πολύ γνωστό. Ξεζούμισμα σε συνθήκες που ορθά αναφέρθηκαν και αναλύθηκαν πιο πάνω απο τους περαστικό και mickey,για 3- 4 χρόνια (όσο αντέξεις ή έχεις το potential να προσφέρεις) και μετά ξούτ. Ούτως ή άλλως, για κάθε θέση ενός απολυμένου, υπάρχουν άλλοι 30 άνεργοι που παρακαλούν να προσληφθούν. Κάτι που με εκνευρίζει ιδαίτερα πάντως στο σημερινό εργατικό κίνημα (?) είναι η ηγεσία του. Αν βρώ χρόνο, θα ποστάρω κάτι στο μπλογκ μου για τον κατάπυστο θεσμό του "προστατευόμενου συνδικαλιστικού στελέχους" και πως τον εκμεταλλεύονται στις πλάτες των υπολοίπων ορισμένα κομματόσκυλα- εργατοπατέρες.

θα τρίζουν τα κόκκαλα αυτών που έπεσαν στο Σικάγο...

cyberdustz said...

περαστικός said...
Ναι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι γελάνε με τα αιτήματα και τα συνθήματα των επαγγελματιών συνδικαλιστών σήμερα, έτσι και αλλιώς όλη η δομή του επαγγελματικού ελληνικού συνδικαλισμού σήμερα αφορά ελάχιστες ομάδες ανθρώπων, οι οποίες όμως έχουν πολιτική επιρροή.
2:54 μμ
Αυτοί οι ηλίθιοι ιδιωτικοί υπάλληλοι καλά θα κάνουν να πάνε να κλάψουν την μοίρα τους και το χάλι τους σε ένα ήσυχο μέρος και μετά από αυτό να βρουν ένα μέρος να πνιγούν. Η ίδια η βλακεία τους φταίει και κανένας άλλος. Δεν τους φταίει ο συνδικαλισμός που είναι βλάκες. Ούτε οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, οι σκλάβοι είναι οι χειρότεροι εχθροί. Αντιθέτως, τα αφεντικά πάντα έδειχναν κατανόηση, αρκεί να μην μπορούσαν να πατήσουν πάνω σε βλάκες. Αντί αυτά τα «ιδιωτικά στελέχη» με τα κοστούμια τους να συσπειρώνονται με τους συνδικαλιστές, κάθονται και τους πολεμάνε. Τόσα ξέρουν, τόσα ξερνάνε.

cyberdustz said...

θα τρίζουν τα κόκκαλα αυτών που έπεσαν στο Σικάγο...
4:26 μμ
Τα κόκαλα τους έπαψαν να τρίζουν προ πολλού. Οι υπάλληλοι και τα χαιβάνια που περιέγραψε ο Περαστικός είναι η αιτία.

Mirandolina said...

Συγγνώμη αν ήμουν λίγο απότομη. Το γεγονός ότι οι αναρχικοί ήταν τότε πολύ περισσότεροι από τους μαρξιστές, δε σημαίνει ότι δεν υπήρχαν μαρξιστές. Το Χέυμάρκετ ήταν αναρχικό όμως. Και παγκόσμιο, βεβαίως, και όλων μας ως εργαζομένων βεβαίως, αλλά αφού πρώτα γίνει δικαιοσύνη στους νεκρούς.

Το γεγονός ότι ήταν όλοι αναρχικοί, όλοι όσοι δολοφονήθηκαν μετά το Χέυμάρκετ, αποκρύπτονταν και αποκρύπτεται ή αλλάζεται από την κοινοβουλευτική αριστερά. Πρόκειται περί κλασσικής χυδαιότητας.

Εφόσον ήταν αναρχικοί, το δίκαιο στη θυσία τους είναι να το γραφεις. Το "συνδικαλιστές" δε λέει τίποτε, το "αναρχοσυνδικαλιστές" είναι άλλο πράγμα. Μπες στο σάιτ της CNT AIT αν θες να διαβασεις σχετικα.

Περαστικός said...

Οι συνδικαλιστές θεωρώ ότι είναι αρνητικός παράγοντας στη σημερινή Ελλάδα.

1. Κρατούν τη χώρα δέσμια σε αναχρονιστικές δομές και συστήματα.
2. Είναι κομματικά φερέφωνα, προωθούν κομματικές σκοπιμότητες και συνήθως συνεχίζουν τη σταδιοδρομία τους σε κομματικές θέσεις.
3. Υποστηρίζουν ένα υπερτροφικό κράτος - Λεβιάθαν που άλλους πόρους κατασπαταλά άλλους τους μοιράζει σε μια ομάδα ημέτερων εργολάβων/κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν πολλές φορές κοινούς στόχους με τους συνδικαλιστές.
4. Υπεραμύνονται του μονοπωλιακού ελέγχου των ΔΕΚΟ πάνω σε κάθε τομέα της οικονομίας με καταστροφικά αποτελέσματα (δείτε την καθυστέρηση στους τομείς των τηλεπικοινωνιών, του Internet, της ενέργειας).
5. Προασπίζονται αθέμιτα συμφέροντα ομάδων εργαζομένων που απολαμβάνουν δυσανάλογα μεγάλα προνόμια σε σχέση με τον όγκο του υπόλοιπου εργατικού δυναμικού. Δέχονται την ιδέα ενός ενιαίου ασφαλιστικού ταμείου με ίδιους όρους για όλους (χωρίς υπεκφυγές και άλλα τεχνάσματα); Αλήθεια, ποιο ποσοστό των δημόσιων υπαλλήλων απουσίαζαν χωρίς άδεια από τις θέσεις τους την προηγούμενη εβδομάδα;
Γιατί αυτοί οι ασυνείδητοι πρέπει να πληρωθούν από τους φόρους που εισπράττει το κράτος από εμένα τον "ηλίθιο" ελεύθερο επαγγελματία και γιατί δεν πρέπει να απολύονται άτομα που υποπίπτουν κατ' επανάληψη σε παρόμοια παραπτώματα;

Σκοπός του κράτους πρέπει είναι η παροχή κοινωνικών αγαθών και η στήριξη των αδυνάτων με πόρους που θα αντλεί από μια υγιή, δυναμική οικονομία, όχι ο υπερτροφισμός του και ο επακόλουθος στραγγαλισμός της οικονομίας.

Οι "ηλίθιοι ιδιωτικοί υπάλληλοι" που κινδυνεύουν να απολυθούν ανά πάσα στιγμή, και οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα προσέθετα, είναι ηλίθιοι γιατί εξακολουθούν να πληρώνουν φόρους για να συντηρείται αυτή η κατάσταση και για να έχουν αυτές τις άθλιες υπηρεσίες από το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία. Όταν εργάζεσαι σε μια επιχείρηση των 20 ατόμων και ξέρεις ότι η απώλεια ενός πελάτη θέτει σε κίνδυνο την επιχείρηση, θα κάτσεις και δωδεκάωρα και αργίες και θα πεις και ένα τραγούδι. Όσοι έχουν τη μονιμότητα... πολλά τραγούδια ξέρουν.

Δεν έχω σκοπό να αντιδικήσω με κανέναν, παρά μόνο να προσθέσω μια άλλη θεώρηση αυτού που είναι ο συνδικαλισμός σήμερα και κάποιων από τους λόγους για τους οποίους απαξιώνεται και που κάποιοι αρνούνται να αντιληφθούν.

cyrus said...

@mirandolina: Έκανα μερικές μικρές προσθήκες ώστε αυτό που λες να είναι πιο εμφανές, γιατί έχεις δίκιο -- δεν είναι σωστό να αποκρύπτονται πληροφορίες, ειδικά όταν μιλάμε για νεκρούς.

Και μια υπενθύμιση προς όλους τους επισκέπτες: Η διαφωνία είναι πάντοτε ευπρόσδεκτη εδώ, αρκεί να είναι σαφής και τεκμηριωμένη.

mickey said...

Περαστικέ!

Μείνε και πέστα (χρυσόστομε)

Συνδικαλιστές AKA Εργατοπατέρες:
"Στρατό Κατοχής" τους είχε ονομάσει κάποιος. Η μεγαλύτερη πληγή και το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη της χώρας. Και αναλαμβάνω κάθε ευθύνη για αυτά που γράφω!

cyberdustz said...

Φίλε Περαστικέ, ακριβώς αυτά ήταν τα επιχειρήματα για τα οποία κάποιοι έχυσαν το αίμα τους το 1872 και νωρίτερα. Τα επιχειρήματα όμως παρέμειναν ατράνταχτα, ενώ το αίμα πήγε χαμένο. Πίστεψε με, όταν αναγκαστεί να πληρώσει το αφεντικό σου την υπερωρία και το ένσημό σου στο ΙΚΑ, όχι μόνον η επιχείρηση δεν θα χρεοκοπήσει, αντιθέτως, θα ορθοποδήσει. Απλώς θα σφίξουν μερικοί κώλοι. Του αφεντικού σου πρώτα από ‘λους, ο οποίος με την σειρά του θα σφίξει των εργαζομένων. Και να δεις τότε τη θαυματουργά αποτελέσματα θα έχει αυτό. Την δουλειά που εσύ τώρα χρειάζεσαι 12-ωρο και 14-ωρο να την βγάλεις, μάνι-μάνι θα την κάνεις σε ένα 6-ωρο και πολύ θα είναι. Και σαν τελικό επιχείρημα, αν και νομίζω όσα επιχειρήματα και να πει κανείς όλα πάνε χαμένα όπως και το νόημα της πρωτομαγιάς πήγε χαμένο, εάν αυτή η επιχείρηση πάει τόσο χάλια και δεν αντέχει να πληρώνει το ένσημο στο ΙΚΑ κα τις υπερωρίες, καλύτερα να κλείσει. Καλύτερα θα είναι και για το αφεντικό και για τον εργαζόμενο. Μισό να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου, αλλά «οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι οι ίδιοι οι σκλάβοι». Έτσι ήταν τότες, έτσι είναι σήμερα.

Mirandolina said...

Σε ευχαριστώ.

Περαστικός said...

Δεν διαφωνώ ουσιαστικά με αυτά που λες cyber-dust. Ακριβώς αυτό πιστεύω, ότι πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι και να προστατεύονται οι εργαζόμενοι και οι οικονομικά αδύναμοι, όχι οι επιχειρήσεις και οι εργοδότες, ανεξαρτήτως αν πρόκειται για ιδιώτες ή για κρατικούς φορείς. Αυτό που επικρίνω είναι ο ρόλος των συνδικαλιστών σήμερα. Η ανοχή απέναντι σε επιχειρήσεις που παραβιάζουν την εργατική νομοθεσία δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο που μας επιστρέφει στο μεσαίωνα. Το επιχείρημα "σκύψτε το κεφάλι αλλιώς κλείνουμε" είναι συνηθισμένο και οδηγεί από το κακό στο χειρότερο. Χίλιες φορές να κλείνει μια επιχείρηση (κάτι απόλυτα αποδεκτό και φυσιολογικό σε μια ελεύθερη οικονομία) παρά να επιβιώνει παραβιάζοντας την εργατική νομοθεσία. Μια επιχείρηση που παραμένει σε λειτουργία με κρατικές ενισχύσεις ή καταπατώντας τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι καρκίνωμα. Δυστυχώς, και οι επιχειρηματίες σε αυτή τη χώρα στο κράτος απλώνουν το χέρι όταν τα βρίσκουν σκούρα, κατά τα άλλα παίζουν τους καπιταλιστές...

Dormammu said...

Θυμηθείτε για παράδειγμα που και πως οδήγήθηκε η Ολυμπιακή και τι ζητούν ακόμα οι συνδικαλιστές της.....

basik-ly said...

Εμένα μου άρεσε πολύ το "Ιλινόι". Εύγε! Πάντα τέτοια!

Artanis said...

Η αφαίρεση και η χαζή ερώτηση:

Το αίτημα για αξιοπρέπεια στην εργασία (γιατί, περί αυτού πρόκειται το 8ωρο), άρχισε αρχές του 19ου αιώνα.

Το αίτημα για αξιοπρέπεια στα γεράματα (περί αυτού πρόκειται το ασφαλιστικό) άρχισε τον 20ο αιώνα.

Το ξεπουπούλιασμα και των δύο άρχισε τον 21ο αιώνα.

21-19= 2 αιώνες
Μήπως, θα μπορούσαμε να έχουμε διευθετήσει το θέμα κατά τον 22ο αιώνα, γιατί έχουμε και δουλειές να κάνουμε;

mickey said...

basik (1:23πμ), συμφωνώ και επαυξάνω! Ελάχιστοι είναι εκείνοι που το λένε σωστά.

Να θίξω απλώς και την άλλη πλευρά που έζησα ως Ιδιωτικός Υπάλληλος (και συγγνώμη αν κουράζω με σεντόνια και προσωπικές εμπειρίες, αλλά νoμίζω πως βγαίνει κάποιο νόημα):

Έζησα "εμπειρία" Δημόσιου Τομέα στον ...Ιδιωτικό για δυο χρόνια περίπου. Οκτάωρο κανονικό (και λιγότερο πολλές φορές), αλλά δουλειά γιοκ! Όλοι διάβαζαν περιοδικά και έπιναν τον φραπέ τους και το αφεντικό, αμέριμνο, απλά άφηνε το καράβι να πλέει μόνο του!

Βεβαίως έκανα γρήγορα και αποτελεσματικά ότι ήθελαν στο job description, πληρωνόμουν αρκετά καλά και υπολογίζω πως τους γλίτωσα και μπόλικα λεφτουδάκια, αλλάζοντας κάποιες διαδικασίες και υιοθετώντας κάποιες απλές και προφανείς λύσεις - προφανώς ήταν πολύ ...απασχολημένοι και δεν τις έβλεπαν :)

Μάλιστα, επειδή βαριόμουν αφάνταστα, κάθισα και έφτιαξα (από μόνος μου) και κάποιες εφαρμογές IT, οι οποίες μείωσαν τον χρόνο διεκπεραίωσης κάποιων εργασιών δραματικά (πάνω από 20 φορές). Και αναλάμβανα και νέες αρμοδιότητες από πάνω για να έχω κάτι να κάνω τον υπόλοιπο χρόνο μου (ή μου φόρτωναν εκείνοι, μια και έβλεπαν ότι βρήκαν το "κορόιδο"). Με τον ίδιο μισθό φυσικά!

Η εκτίμηση όλων (και ειδικά των ιδιοκτητών) ήταν εμφανής και επαναλαμβανόμενη (στα λόγια φυσικά). Βεβαίως, έλεγα κι εγώ, δε μπορεί, θα δείξουν και έμπρακτα την εκτίμησή τους με βελτίωση μισθού ή και κάποιο καλό πόστο. Μακριά νυχτωμένος και ...αφελής :(

Το αποτέλεσμα; Μετά από δυο χρόνια ήμουν από τους ελάχιστους υπαλλήλους που δεν πήραν αύξηση (μάλιστα ο καθαρός μισθός μου μειώθηκε, λόγω αλλαγής του φορολογικού καθεστώτος). Και όταν έθεσα το ζήτημα, όλοι (από τον άμεσο προϊστάμενο μέχρι τον ιδιοκτήτη έκαναν την πάπια! Τους σιχτίρισα με μια επιστολή παραίτησης, ενώ "έγραψα" και την εκτίμησή τους δεόντως (όχι πως έχασαν τίποτα φυσικά). Δεν ξέρω αν έκανα καλά ή αν έπρεπε να περιμένω. Πάντως, η κοροϊδία εξακολουθεί να μη μου αρέσει.

Αυτά συνέβησαν πριν από αρκετά χρόνια. Από τότε, νομίζω πως έμαθα κάποια πράγματα ;)

Υ.Γ. 1: Σε άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις βέβαια (υποθέτω συμβαίνει στις περισσότερες), τα ωράρια ήταν εξοντωτικά - όπως έγραψα και πιο πάνω. Και με μισθούς πείνας :(

Υ.Γ. 2: Σε πολυεθνικές δεν έχω δουλέψει. Πάντως, όταν ο ντόπιος διευθυντής Marketing κορυφαίας εταιρείας software (έτυχε να τον έχω γνωρίσει) μου πρότεινε να δουλέψω εκεί, μου πρόσφεραν τα μισά από όσα έβγαζα ως ελεύθερος επαγγελματίας (χαλαρά κι από το σπίτι μου κυρίως). Και θα 'τρωγα και τρεις ώρες κίνηση καθημερινά! Ευχαριστώ, δε θα πάρω ;)

Υ.Γ. 3: Έχω κάνει και κάποια σχόλια σχετικά με το θέμα στο "άλλο" blog. Αν ο cyrusgeo θα ήθελε να τα αντιγράψω κι εδώ, ευχαρίστως. Δε θέλω πάντως να πιάνω απλώς χώρο άνευ λόγου και αιτίας...

cyrus said...

Επαναλαμβάνω ότι δεχόμεθα σεντόνια, κουβέρτες, παπλώματα, και άλλα λευκά είδη. Δεν πάσχουμε από short attention span.

Επί της ουσίας: ο σημερινός συνδικαλισμός δεν έχει καμιά σχέση με τον τότε. Και πολλά άλλα πράγματα δεν έχουν σχέση με το τότε. Συχνά αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να εφεύρουμε νέες ιδέες, αντί να πορευόμαστε με ιδέες ηλικίας μερικών αιώνων. Τώρα, θα μου πείτε, κάποιες από αυτές οι ιδέες δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στην πράξη σε εθνική κλίμακα, οπότε, γιατί να μην τις δοκιμάσουμε; Δεν έχω αντίρρηση -- μια σκέψη έκανα. Δεν μπορεί οι μοναδικές μας επιλογές να είναι ο καπιταλισμός (με την αισχρή τροπή που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια) και η θεοκρατία...

Anonymous said...

Aς μη γενικεύουμε τόσο πολύ για όλους τους ελευθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις.Αν μη τι άλλο μιας και είμαι ελευθερος επαγγελματίας με μια μεσαία επιχειρηση,τελειώνοντας την ανάγνωση κάποιων posts έψαξα το κεφάλι μου να δω μήπως μου έχουν φυτρώσει κέρατα και το πίσω μέρος του σωματός μου,μπας και μου έχει φυτρώσει ουρά.Στα νύχια δεν είχα βγάλει οπλές.Το εξέτασα..

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και υπάρχουν αρκετοί που έχουν πολύ καλή πρόθεση απέναντι στους εργαζομενους.Υπήρξα κι εγω εργαζόμενη με όχι καλές συνθηκες μάλιστα και πολλές φορές σκέφτομαι αυτά που πέρασα εγώ και δεν τα εφαρμόζω ούτε κατά διάνοια στα άτομα που δουλευουν για μένα.Αλλά από την άλλη για κοιτάξτε και τα εξής δύο περίεργα,γιατί δεν φταίει για όλα ο επαγγελματίας και το κράτος ΠΡΕΠΕΙ να στηρίζει και αυτόν.
Ανοίγοντας την επιχείρηση,η πρωτη βοηθεια που έλαβα ως καινουρια επιχειρηματίας ήταν να μου έρθει μια εφορία απίστευτη!!Ενα ποσο ιλιγγιωδες γιατί υπήρξα κι εγω απίστευτη βλάκας και νομοτυπη,κοιτώντας να είμαι καθόλα ΄νόμιμη (τι ηλιθια γμτ μονολογω τωρα και αφου το παθημα έγινε μαθημα)..Αυτο με την καλημέρα,έτσι για στήριξη στη νεα επιχειρηματικότητα.
Εχουμε μιλήσει και αλλού για το ΙΚΑ επίσης που πραγματικά έχει γινει δυσβάσταχτο.Για εναν μισθό πρεπει να πληρώνεις ακριβως εναν μισό ακομη στο ΙΚΑ.Τουτέστιν καθε εργαζόμενος στοιχίζει ενάμισυ μισθό.Τα σπασμένα δηλαδη του ασφαλιστικού συστήματος πρέπει πάλι να βγουν από τους επιχειρηματιες.Για να μην περιγράψω τι αλαλουμ επικρατεί και πόση γραφειοκρατία για να κάνεις έστω και μια ελάχιστη αλλαγή σε κάποια εργασιακά δεδομένα ενός υπαλλήλου.

Τέλος πάντων,δεν ήθελα να βγει τόσο μεγάλο το ποστ,αλλά ας μην τα ρίχνουμε όλα στους έχοντες επιχειρήσεις.Δεν είναι όλοι διάβολοι,όπως και όλοι οι εργαζόμενοι δεν είναι όλοι άγγελοι.Πιστέψτε το αυτό

mickey said...

Καλημέρα σε όλους!

Αφού το μαγαζί δέχεται όλα τα λευκά είδη, ας ρίξω μερικά ...εισαγωγής (αν το παρακάνω, μου τραβάτε την ...ουρίτσα):

Πιστεύω πως η φύση της εργασίας έχει αλλάξει αισθητά τα τελευταία χρόνια και αλλάζει συνεχώς με τη χρήση των τεχνολογιών της Πληροφορικής και των Επικοινωνιών. Το βάρος της εργασίας μετατοπίζεται ολοένα και περισσότερο στον τομέα των υπηρεσιών και της "διαχείρισης συμβόλων".

Ενδεχομένως και το γνωστό βιβλίο "Το Τέλος της Εργασίας" του Jeremy Rifkin να είναι προφητικό για τα επόμενα χρόνια (αν και κάπως απλοϊκά γραμμένο κατά την ταπεινή μου γνώμη).

Οι ευέλικτες σχέσεις, που τόσο πολύ κατηγορούνται σε αυτή τη χώρα (ειδικά η "ιερόσυλη" κατάργηση του οκταώρου), είναι ενδεχομένως μόνο ένα σύντομο μεταβατικό στάδιο. Είναι ηλίου φαεινότερο πως η συνεχής ανάθεση των εργασιών μας σε μηχανές (και όχι μόνο των "βαριών" και "μονότονων") θα οδηγεί συνεχώς σε υπερπροσφορά εργασίας και συνεχώς διογκούμενη ανεργία και την αναθεώρηση των κλασικών (ή και πιο "μοντέρνων") εργασιακών μοντέλων, με τα οποία είμαστε τόσο εξοικειωμένοι από την παιδική μας κιόλας ηλικία.

Άλλοι οραματίζονται μια ουτοπία που θα απολαμβάνουμε τα πάντα χωρίς να δουλεύουμε (παρά μόνο σε εθελοντικές δραστηριότητες που θα μας αρέσουν) και άλλοι έναν εφιάλτη που θα σφαζόμαστε για μια θέση εργασίας - και ένα κομμάτι ψωμί. Ενδεχομένως η μελλοντική κατάσταση να είναι κάτι άλλο, ίσως πιο πρωτότυπο και συναρπαστικό. Ίδωμεν...

Φυσικά, κάποιοι σε αυτή τη χώρα και ειδικά οι γνωστοί εργατοπατέρες (και αρκετοί επιχειρηματίες, κυρίως ντόπιοι) ζουν ακόμα με τα κλισέ του παρελθόντος.

Υ.Γ. Άλλωστε πολλοί από μας, ανταλάσσουμε συχνά χρόνο με χρήμα ή κάνουμε το χόμπι μας επικερδή εργασία...

mickey said...

Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι πως μεγαλώνουμε με τη νοοτροπία πως θα πάμε σχολείο, θα μάθουμε χρήσιμα(;) πράγματα, θα περάσουμε στο πανεπιστήμιο, κάποιοι μπορεί να κάνουν και μεταπτυχιακά και διδακτορικά και μετά οι εταιρείες θα σκοτώνονται ποια θα μας πρωτοπροσλάβει, εμάς που τα ξέρουμε όλα και είμαστε το άλας της γης!

Και δώστου στα νιάτα μας κηρύγματα για "κοινωνική αδικία", "δικαίωμα στην εργασία" και άλλα πολλά. Και μετά πάμε στην εταιρεία που μας δίνει 600 ευρώ κι ας έχουμε δυο μεταπτυχιακά και παραπονιόμαστε για τον "αμόρφωτο" Ροναλντίνιο που τσεπώνει του κόσμου τα μύρια ή τη "δικιά μας" Βίσση που καθαρίζει 30 χιλιάρικα τη βραδιά (εμείς οι ίδιοι φυσικά πάμε και τους τα σκάμε).

Όσο πιο νωρίς πάρουμε χαμπάρι πώς παίζεται το παιχνίδι (φέρνεις χρήμα - παίρνεις χρήμα) και κοιτάξουμε να το παίξουμε κι εμείς τόσο καλύτερα και για μας, αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο (ναι, και τους "αδικημένους" και "παρίες").

Κανένα αφεντικό δε μας χρωστάει χάρη και αν γινόμασταν αφεντικά, θα το διαπιστώναμε ακόμα καλύτερα. Και αν είμαστε δυσαρεστημένοι από τη δουλειά μας, ενδεχομένως μπορούμε να ψάξουμε για κάτι καλύτερο (κατανοώ φυσικά πως για κάποιους είναι ιδιαίτερα δύσκολο και το σέβομαι απόλυτα).

Και φυσικά, το μεγάλο παραμύθι με τις ώρες εργασίας και την "ανάλογη" αμοιβή. Μα γιατί να δουλέψω παραπάνω και να γίνω πιο παραγωγικός (είτε στο Δημόσιο είτε στον Ιδιωτικό Τομέα), αφού θα πάρω τα ίδια με τον άλλο που κάνει μια δουλειά 5 ωρών σε μια βδομάδα; Αν και όχι όλες, πολλές εργασίες μπορούν να πληρώνονται με τη μονάδα έργου και όχι με τις ώρες απασχόλησης.

Θα μπορούσαμε πολλοί να εργαζόμαστε και από το σπίτι μας, ευέλικτα και ωραία και όχι τρώγοντας κάθε μέρα στη μάπα δυο ώρες στην κίνηση με σμπαραλιασμένα νεύρα - πώς να δουλέψει κανείς και να είναι παραγωγικός μετά; Χώρια που θα είχαμε απίστευτες οικονομίες ως κράτος και η αποκέντρωση θα γινόταν πραγματικότητα - ποιος τρελός θα ζούσε στο φρενοκομείο του Λεκανοπεδίου, όταν θα μπορούσε να κάνει την ίδια δουλειά από οπουδήποτε αλλού;

Ξέρω, δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες ούτε γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στις ίδιες συνθήκες. Το αποδέχομαι. Αλλά και οι πιτσιρικάδες του Google, αντί να διαμαρτύρονται για οκτάωρα, κάθισαν και σκέφτηκαν, στρώθηκαν στη δουλειά και έφτιαξαν κάτι που πίστεψαν ότι ο κόσμος το χρειάζεται και θα πιάσει στην αγορά.

Φυσικά, πολλοί περισσότεροι προσπάθησαν και απέτυχαν, αλλά αυτό σημαίνει ελεύθερη αγορά. Ίσως δεν είναι τέλεια, αλλά "κάπως" δουλεύει. Όλα τ' άλλα είναι θεωρητικά γυμνάσματα (και όποτε εφαρμόστηκαν απέτυχαν παταγωδώς). Πιστεύω ότι και το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα θα ξεπεραστεί (ή έστω θα μετασχηματιστεί), αλλά είναι η σημερινή "πραγματικότητα".

Και στο κάτω κάτω της γραφής, εδώ στην Ελλάδα, υπάρχει και το Δημόσιο. Όποιος θέλει σιγουριά, μπορεί να στρωθεί στο διάβασμα και να δώσει ΑΣΕΠ. Μόνο μη θέλει και Porsche Cayenne από πάνω, έτσι;

mickey said...

Και προς επίρρωσιν του cyrusgeo:

Συμφωνώ, ο καπιταλισμός έχει πάρει πολύ άσχημη (και απάνθρωπη) τροπή! Κυρίως επειδή πάμε να εφαρμόσουμε μια "παγκοσμιοποιημένη" αγορά σε μια κοινωνία που ακόμα είναι διαιρεμένη σε εκατοντάδες κράτη με διαφορετικές πολιτικές και στρατηγικές ανάπτυξης και ανταγωνισμό σε μη οικονομικό επίπεδο.

Έχουμε φτιάξει ένα αλλοπρόσαλλο και φοβερά επικίνδυνο mix, το οποίο ελπίζω να μη σκάσει στα μούτρα μας μια ωραία πρωία. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα σύστημα οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης, το οποίο όχι μόνο θα ευνοεί την ευρηματικότητα, την επιχειρηματικότητα και τον υγιή ανταγωνισμό (σήμερα είναι μάλλον βαριά ασθενής), αλλά και θα λαμβάνει μέτρα για τους οικονομικά ασθενέστερους, καθώς και εκείνους που δεν επικρατούν τελικά στο πεδίο του ανταγωνισμού.

Κι αυτοί προσφέρουν στο σύστημα, καθώς "σπρώχνουν" για να φτάσουμε στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, αλλά δυστυχώς το υπάρχον σύστημα ΔΕΝ ανταμείβει την προσπάθεια και την προσφορά τους. Σαν τον "λαγό" στους δρόμους αντοχής, που βοηθά στη διατήρηση του "ρυθμού", αλλά τελικά ο νικητής παίρνει όλη τη δόξα για το νέο παγκόσμιο ρεκόρ! Αυτό είναι και μια ακόμα μεγάλη αδικία του συστήματος, που σπάνια θίγεται :(

Anonymous said...

απλα να ευχηθω καλο μηνα...

Γιάννης Καραμήτρος said...

Καλησπέρα και χρόνια πολλά στους εργαζομένους. Είδα το κείμενο σου μέσω του μπλογκ του Αθεώβοβου και όπως έγραψα και σε αυτόν είναι πολύ καλύτερο από το δικό μου...

Να σου πρωτείνω να το ανεβάσεις στη wikipedia; Το δικό σου κείμενο είναι πολύ καλύτερο από υατό που υπάρχει τώρα: http://el.wikipedia.org/wiki/Πρωτομαγιά

cyrus said...

Ιωάννη Κ, πρώτα απ' όλα χαίρομαι που είσαι καλά.

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά το παρόν κείμενο δεν είναι αρκετά "αντικειμενικό" (ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτή η λέξη...) για να αποτελέσει λήμμα. Θα χρειαζόταν αρκετή επιμέλεια, κάτι που ειλικρινά δεν έχω διάθεση να κάνω. Αν θέλεις κι έχεις το χρόνο (εγώ δεν τον έχω...) αφαίρεσε τη γκρίνια μου και ανέβασέ το.